IJSCH
 |
Vera Bennink & Betty Morsinkhof |
Geplaatst op: 8 februari 2019 |
Leestijd: 5 minuten |
Burbach in gesprek met… IJSCH
En wéér sleepte IJSCH de eerste marathon op natuurijs binnen. Maandag 21 januari waren de landelijke schijnwerpers vol op Haaksbergen gericht. Het publiek kreeg een heerlijke wedstrijd voorgeschoteld. Op een ijsvloer zó glad, daar kan je alleen maar van dromen. Even vragen aan voorzitter Henk Dijksterhuis…
Staan jullie weer met beide benen op de grond?
“Ha, ha, ja hoor, gelijk na afloop al. Als de laatste deelnemer over de finish gaat en er zijn geen incidenten geweest roepen wij ‘yes!!’ met z’n allen. Een ontlading! Even samen een biertje drinken. Daarna is het gewoon opruimen.”
Noordlaren had het nakijken…
“Die strijd met de concullega’s is supergaaf. Beetje plagen, beetje dollen. Af en toe wat nepnieuws erin gooien. Dit keer was het Haaksbergen. Je moet geluk hebben met het weer. Heel veel hebben we in de hand, maar op het weer heb je geen grip. Nu hadden wij een paar heldere nachten met strenge vorst. Dat leverde schitterend ijs op, zwart en dus knetterhard. Maar voor hetzelfde geld is het hier bewolkt of valt er sneeuw. Dan kan zomaar een andere plaats de eerste marathon op natuurijs binnenhalen.
Geniaal trouwens die doeken langs de baan.
“Ja, met de vraag ‘hoe krijgen we eerder ijs en hoe houden we langer ijs?’ is de werkgroep EMON
het hele jaar door bezig. We zitten hier soms hartje zomer met de benen op tafel hardop te denken. De IJSCH-baan heeft slimme technische snufjes. Probleem was nog de zon op één helft van de baan, waardoor we de aangegroeide ijsdikte van de nacht deels weer verloren. De oplossing met de doeken is simpel maar briljant. Zodra de zonnestralen op het kwetsbare baanvak vallen doen we de gordijnen dicht. Is de zon weg dan gaan ze weer open, zodat de vorst ongehinderd zijn werk kan doen.”
Zeven keer de eerste, dat zou bijna gewoon worden…
“Oh nee, die eerste marathon op natuurijs is nóóit gewoon. Er is altijd wel wat. Eerst de spanning of het ons lukt om op tijd ijs te hebben. Melden we ons aan bij de KNSB dan komen ze controleren. Je weet wel, het beroemde boren. Wordt de baan goedgekeurd, dan nóg is het afwachten of jíj die eerste marathon krijgt. Zo ja, dán moet het gebeuren. De rest van de dag ben je héél druk om een ijsstadion op te bouwen. Maar toch ook relaxt. Want omdat we een draaiboek hebben verloopt alles volgens een superstrak schema.”
Hoe kríjgen jullie het voor elkaar…
“Iedereen uit de werkgroep EMON heeft een ploegje vrijwilligers die precies weten wat hen te doen staat. Saamhorigheid, dát is de kracht van IJSCH. Zodra je het idee krijgt dat het wel eens kan lukken om mee te doen in ‘de strijd om de eerste marathon’ gaan de eerste belletjes eruit. De Haaksbergse Schutterij bijvoorbeeld staat dan gelijk met tien mensen klaar. Het Schuttershoes gaat open en de schietbaan wordt omgebouwd tot kleedruimte. Ook de ondernemers zijn meteen enthousiast. Iedereen wil erbij horen.”
Het ijs was superglad
“Klopt. Dankzij onze ijsmeesters en het gunstige weer hadden we kunstijskwaliteit. Alleen maar complimenten gehad. Mensen die op verschillende banen in de regio hadden geschaatst zeiden dat nergens zulk mooi ijs lag. Dan zie je bij onze ijsmeesters glimlachen van oor tot oor. Prachtig!”
En nu staat het stoplicht weer op rood. “Voorlopig wel ja. Maar in februari en zelfs in maart kan het nog behoorlijk vriezen. Als dat gebeurt doen we ons stinkende best voor een mooie ijsvloer. En dan is de IJSCH-baan he-le-maal voor het publiek.”
